786
بانو سلام ! نام تو را بوسه می زنم
چون زخم ، التیام تو را بوسه می زنم
با شعر آمدم به تماشای نام تو
آیینه بوی ماه گرفت از کلام تو
حس می کنم به غربت خود خو گرفته ای
ای کشتی نجات ! که پهلو گرفته ای
در پشت در هجوم خطر را چه می کنی ؟
با آتشی که سوخته در را چه می کنی؟
***
در می زنند و پشت در آتش به پا شده ست
یکباره کوهِ زمزمه ها بیصدا شده ست
انگار زخم و کینه دهان باز کرده است
حجم هجوم ، ممتد بی منتها شده ست
با تکّه تکّه های دری که شکسته اند!
ارکان خاک یکسره از هم جدا شده ست
تکلیف یک کبوتر پهلو شکسته چیست؟
وقتی در آشیانه اش آتش به پا شده ست
***
با خود به کوچه های عزا می کشی مرا
بانوی بی نشان ! به کجا می کشی مرا ؟
هرچند شهر، یکسره بیگانگی کند !
آتش به گرد شمع تو پروانگی کند
در شام تیره ، قصّه ماه کبود بود
باران شعله شعله و رگبار دود بود
در متن شعله قصد خلیلی نداشتی
سیلی زدند و طاقت سیلی نداشتی
خورشید ماه در تب و تاب محاق تو
غم ماجرای کوچکی از اتفاق تو
بانو سلام ! زمزمه تازه ات کجاست؟
داغی ز داغ های بی اندازه ات کجاست؟
آرام و سرد می گذرم از هوای تو
چون خاک سر گذاشته ام روی پای تو
شبگرد کوچه های جهانم گذاشتی
با داغ تازه ای که به جانم گذاشتی
در باغ شب ، شکفتن زهرایی ات چه شد؟
دستان گرم ام ابیهایی ات چه شد؟
دستت کبود می شود و تار می شوم
هر سال با عزای تو تکرار می شوم
با خود به کوچه های عزا می کشی مرا
بانوی بی نشان ! به کجا می کشی مرا ؟...
شاعر :ابراهیم قبله آرباطان
سلامتی شاعر صلوات ...
برچسب‌ها: <-TagName->
تبادل
لینک هوشمند